30 Δεκ 2015

Every end is a new beginning (Welcome 2016!)

Το 2015 είναι η χρονιά που κάθισα ξανά στο τιμόνι και οδήγησα. Το 2015 είναι η χρονιά που κατάφερα να κάνω ξανά  κατακόρυφο και μάλιστα χωρίς να στηρίζομαι στον τοίχο. Το 2015 είναι η χρονιά που τοποθέτησα σε πρακτική 600 περίπου σπουδαστές του τουριστικού τομέα. Και ενώ θα μπορούσα να υιοθετήσω μια superwoman υπεροπτική συμπεριφορά, σε τελική ανάλυση το 2015 ήταν η χρονιά που απογοητεύτηκα περισσότερο από ποτέ, που εξαπατήθηκα, που κατηγορήθηκα, που αναγκάστηκα να πάω κόντρα στα πιστεύω μου και που τελικά δεν αποζημιώθηκα για τίποτα από τα παραπάνω. 

Ναι, είναι μια χρονιά που θέλω να φύγει. 
Στα οικονομικά, στα πολιτικά, στα διεθνή, παντού, όλα πήγαν στραβά. Η χώρα μας ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της μακραίωνης ιστορίας της και αυτό έχει επίπτωση στην καθημερινότητα του καθενός. Αυτό έχει επίπτωση στην καθημερινότητα τη δική μου.
Το ένστικτο της επιβίωσης, που ο άνθρωπος έχει έντονο μέσα του, έχει δημιουργήσει ένα επιθετικό περιβάλλον όπου βασιλεύει ο δυνατότερος. Δεν είναι ότι δεν έχω γερό στομάχι. Δεν είναι ότι δεν είμαι δυνατή. Είναι που προσπαθώ να κρατήσω τις ισορροπίες. Είναι που είμαι φιλότιμη. Είναι που πάντα με ταλαιπωρούν δεύτερες σκέψεις. Μέχρι και σήμερα.
Όμως πως να αντέξεις σε μια καθημερινότητα που δε σε χωρά; Πως να προοδεύσεις μέσα σε αυτό το περιβάλλον που ο καθένας τρέφεται από την πτώση του άλλου; Δεν προσπαθώ να κερδίσω το Πούλιτζερ Ηθικής, εάν υποθέσουμε ότι υπήρχε κάτι τέτοιο. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι δυνατά και για άλλη μια φορά εκτίθεμαι. "Εκθέσου όσο μπορείς περισσότερο, είναι απίστευτη δύναμη η έκθεση" μου είπε κάποιος και τον πίστεψα.
Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκαν άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα όταν ήμουν στα χειρότερα μου. Όμως εγώ εξακολουθώ να απογοητεύω τον εαυτό μου.
Ο δάσκαλος οδήγησης στο πρώτο κιόλας μάθημα μου είχε πει: "Είσαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου". Ναι είμαι. Ας βγάλουμε από το μυαλό από το άγχος της επιστροφής στο τιμόνι και ας στρέψουμε τη συζήτηση κάπου αλλού.. (just kill me please..)


Σε άλλα νέα, το 2015 έσβησα 35 κεριά.
Και νοιώθω ότι πρέπει να ξανασυστηθώ. Είμαι η Κατερίνα λοιπόν -you can call me Catherine. Νοιώθω ότι βρίσκομαι στην πιο παραγωγική ηλικία της ζωής μου. Βασικά είμαι στα μισά.
Και έχω λύσει τα μισά μου προβλήματα.
Προσωπικά ..check.
Κοινωνικές συναναστροφές - φίλοι ..check.
Έμπνευση.. check.
Υγεία.. (με την απαραίτητη βοήθεια, αλλά )..check.
Και συνεχίζω.


Το 2016 θα πάψω να κάνω δεύτερες σκέψεις. Θα γίνω λιγότερο αναποφάσιστη και ακόμα λιγότερο αγχωτική. Δεν θα τα παίρνω όλα στα σοβαρά και θα γελάω περισσότερο. Θα ξεπεράσω την υπέρμετρη ευαισθησία μου απέναντι στις μικρές καθημερινές τραγωδίες. Θα πραγματοποιήσω το πολύ συγκεκριμένο μου όνειρο. Και θα κρεμάσω, επιτέλους, κάδρα στους τοίχους.

Δεν είναι εύκολο να συμβούν όλα αυτά. "Για να ανακαλύψεις νέες στεριές πρέπει πρώτα να χάσεις το λιμάνι από τα μάτια σου", λέει ένα ρητό.

Σήμερα παραμονή Πρωτοχρονιάς αποφασίζω να χάσω το πρώτο μου λιμάνι. Τερματίζω το αγαπημένο μου blogάκι. Και αισθάνομαι σαν να χάνω ένα βασικό στήριγμα μου, το μέσο έκφρασης μου, το μέρος όπου μπορώ να αποβάλλω σκέψεις, λέξεις, σχέσεις ...όλα!

Ναι αυτό είναι το τελευταίο μου κείμενο. Και θα το κλείσω με ένα αγαπημένο τραγούδι που για μένα ξεχειλίζει από αισιοδοξία! Καλή Χρονιά να έχουμε!



Thank you for being there for me. 
Thank you for listening. 
Goodbye.

9 Δεκ 2015

Το πανηγύρι των Χριστουγέννων!

Πριν λίγες μέρες φωτογράφισα έναν υπέροχο πορτοκαλί ουρανό, που με ένα φιλτρακι του Instagram ήρθε και απογείωσε την εικόνα του εργοταξίου -τότε- στην πλ. Αριστοτελους.


Σήμερα, στάθηκα πάλι στην Αριστοτέλους και είχα όλο το χρόνο και τη διάθεση να θαυμάσω το Χριστουγενιάτικο διάκοσμο, που πλέον είναι έτοιμος. Ήθελα να βγάλω και φωτογραφίες, τρομάρα μου! Ναι, γιατί τρομάρα πήρα! 
Τρελό καρναβάλι,  καλωσόρισες πάλι! Με άλλα λόγια: Ένα φεστιβάλ κακογουστιάς και κιτσαριού τώρα στην κεντρική πλατεία της πόλης σας! 
Ένα καρουζέλ, ενα τραμπολίνο, μια πίστα, καμία 10αρια καντίνες (άδεια άραγε πήραν;), ποπκόρν, μπαλoνάδες και λοιποί πλανόδιοι, μια φάτνη που αναβοσβήνει και δυο γιγαντοαφίσες με χριστουγεννιάτικο θέμα από τη Λαπωνία. Κι ένα δέντρο. Ένα δέντρο με κόκκινες μπάλες. Ένα δέντρο χωρίς λαμπάκια, σκοτεινό. Δεν περιγράφω άλλο. Πίστευα πως μετά το αποτυχημένο πλωτό δέντρο πριν λίγα χρόνια, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος στολισμός. Κι όμως! 
Οποίος έδωσε την έγκριση γι αυτό το πανηγυράκι εκτέλεσε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Στα τρία μέτρα. Με αντιαρματικό ρουκετοβόλο.






24 Νοε 2015

Ήμουν κι εγώ στο Open House!

Σύμφωνα με το ενημερωτικό φυλλάδιο, το Open House είναι ένας θεσμός κατά τη διάρκεια του οποίου «η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο μουσείο, όπου εκθέματα είναι τα ίδια της τα κτίρια». Κατ’ εμέ, το Open House είναι μια totally addictive διαδικασία, μιας και βγαίνοντας από ένα κτίριο το πρώτο που σκέφτεσαι είναι «βουρ, για το επόμενο».

Βίλλα Πετρίδη
Το concept είναι απλούστατο. Κτίρια ιδιαίτερου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος που δεν είναι εύκολα προσβάσιμα στο κοινό ανοίγουν τις πόρτες τους και εθελοντές αναλαμβάνουν να ξεναγήσουν το κοινό στους χώρους αναφέροντας αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά και ιστορικά γεγονότα σχετικά με το συγκεκριμένο οίκημα, εξάπτοντας τη φαντασία του κοινού.
Ως περίεργος χαρακτήρας από τη φύση μου δεν άφησα ούτε φέτος την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη και πήρα τους τους δρόμους. Συνολικά πρόλαβα να δω:
-το βαπτιστήριο και τις κατακόμβες του Αγ. Ιωάννη στην Ικτίνου: ένα σημείο μέσα στην καρδιά της καθημερινότητας μας, το οποίο συνήθως προσπερνώ λόγω βιασύνης. Ή επειδή κοιτάω ψηλά. Μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ηρεμία, κατάνυξη, όλα αυτά ακριβώς κάτω από το οδόστρωμα της Μακένζι Κινγκ.

Σφαγεία
-το ERGON Agora: ένα πρωτοποριακό concept για τα δεδομένα της πόλης μας και της Ελλάδας γενικότερα, ιδιαίτερα ανεπτυγμένο όμως στο εξωτερικό. Ένας πολυχώρος στον οποίο κάνεις τα καθημερινά ψώνια (μανάβικο, κρεοπωλείο, ιχθυοπωλείο), αλλά ταυτόχρονα μπορείς να καθίσεις να φας, να πιείς καφέ. Παλιά ήταν σινεμά. Και αυτή η αλλαγή χρήσης είναι που το έκανε αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον.

-τη Βίλλα Πετρίδη: πανέμορφο κτίσμα (αχ, και να ήταν σπίτι μου!) και χαρακτηριστικό παράδειγμα της απαράδεκτης διαχείρισης του δημόσιου χρήματος. Πλήρως αναπαλαιωμένο εσωτερικά και εξωτερικά, με τις τοιχογραφίες, το κλιμακοστάσιο, τα παραθυρόφυλλα και τις γύψινες διακοσμήσεις να έχουν αποκατασταθεί επακριβώς, το κτίριο σήμερα παραμένει κλειστό και αχρησιμοποίητο. Όταν λέω κλειστό, εννοώ ότι μια ώρα μετά το τέλος των ξεναγήσεων τα παντζούρια έκλεισαν και ο φωτισμός όλου του περιβάλλοντος χώρου έσβησε. Επ’ αόριστον.

Porto Palace
-τα Σφαγεία: ίσως το ωραιότερο κτίριο ως τώρα. Ιδανικό για μεγάλες εκδηλώσεις και συναυλίες μιας και όταν λειτουργούσε ως σφαγείο χωρούσαν εκεί 350 ζώα σε 10 θέσεις σφαγής. Απίστευτη θέα στους γερανούς του λιμανιού, ανατριχιαστική αίσθηση όταν αντιλαμβάνεσαι ότι το έδαφος σκοπίμως κατασκευάστηκε με κλίση για να κυλάει το αίμα..

-το άλλοτε βυρσοδεψείο, νυν Porto Palace Hotel: η ωραιότερη αίθουσα δεξιώσεων γάμου που έχω δει. (διαφήμιση). Έχουν διατηρήσει την πέτρινη κατασκευή, την ξύλινη οροφή, τα τσιγκέλια στον τοίχο.
Αυτά τα κτίρια, σε συνδυασμό με την περσινή μου εξόρμηση μου δίνουν τον τίτλο του open-houser, έτσι δεν είναι!; Άντε και του χρόνου, …αν και το επόμενο βήμα θα είναι να βάλω στο πρόγραμμα και ένα Open House εκτός συνόρων! http://www.openhouseworldwide.org/

9 Νοε 2015

Γιατι αγαπώ το Νοέμβριο ή αλλιώς οδηγός επιβίωσης για τον προ-τελευταίο μήνα του χρόνου!

ΟΚ, ο Νοέμβριος δεν έχει αργίες. ΟΚ, ο Νοέμβριος έχει συνήθως άσχημο καιρό γεμάτο υγρασία και βροχές. ΟΚ, το Νοέμβριο νυχτώνει απο τις πεντεμιση. Όμως όχι, για μένα ο Νοέμβριος ηταν και θα ειναι ο αγαπημένος μου μήνας. 

Υποκειμενικά μιλώντας, το Νοέμβριο έχω τη γιορτή και τα γενέθλια μου. Κι ανάμεσα τους μεσολαβεί ένα μαγικό διάστημα πέντε ημερών, μέσα στο οποίο κάθε χρόνο συμβαίνουν τα μαγικά πράγματα! [...]
Έπειτα, Το Νοέμβριο η Θεσσαλονίκη μας είναι πανέμορφη. Μη μου πει κανείς ότι δεν της πάει η βροχή! Μη μου πει κανείς ότι δεν μένει άφωνος απέναντι στους απογευματινούς πορτοκαλί ουρανούς! 
Αντικειμενικά τώρα, ο Νοέμβριος προσφέρει άπειρες επιλογές για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε αυτή την.. (after) summertime sadness, που, ναι, κι εγώ μερικές φορές τη νοιώθω.
56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου: η χαρά του σινεφίλ! Δεν έχει σημασία τι θα δεις, που θα το δεις. Η μαγεία του Φεστιβάλ είναι ακριβώς αυτό: να περπατάς στο Λιμάνι με το πρόγραμμα ανά χείρας, να ανταλλάζει απόψεις με όποιον βρεθεί μπροστά σου στην αναμονή, να διασταυρώνεται το βλέμμα σου με αγνώστους που με ένα συνωμοτικό χαμόγελο σου επιβεβαιώνουν αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Ό,τι κι αν είναι αυτό..
Food festival: ε, καλά τώρα μεταξύ μας, Θεσσαλονίκη είσαι! Το φαγητό έχει 365 μέρες το χρόνο την τιμητική του! Παρόλα αυτά το Food Festival έρχεται να δώσει μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για το αυτονόητο: ένα καλό γεύμα ή δείπνο με φίλους. Ή δεκατιανό! "Η σύγχρονη εκδοχή της τοπικής κουζίνας", το πρόγραμμα "Τρίτη βράδυ τρώμε έξω" και μια σειρά από φιλανθρωπικά brunch είναι κάποιοι μόνο λόγοι να εντρυφήσεις... ΟΚ, you get the point!
Open house thessaloniki: παρόλο που η αρχιτεκτονική είναι έξω από τα ενδιαφέροντα μου, βρίσκω τη συγκεκριμένη ενέργεια ευφυή. Διαμερίσματα, μουσεία, ξενοδοχεία, κτίρια ιστορικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος ανοίγουν τις πόρτες τους και ειδικά εκπαιδευμένοι εθελοντές υποδέχονται το κοινό, διεξάγοντας σύντομες ξεναγήσεις.
Και άλλες δωρεάν ξεναγήσεις: συνεχίζεται το πρόγραμμα του 1ου Κοινοτικού Διαμερίσματος με μια σειρά από ενδιαφέρουσες βόλτες στην πόλη. Κτίρια και χώροι που βλέπουμε καθημερινά και βάζω στοίχημα δεν έχουμε ιδέα για την ιστορική αξία τους.  Ψήνομαι για τον Οθωμανικό περίπατο..
Philoxenia: παραδοσιακά στα τέλη του Νοέμβρη, η Philoxenia είναι ίσως η μόνη μας ευκαιρία να ταξιδέψουμε αυτή την εποχή του χρόνου. Η επίσκεψη κάθε χρόνο είναι επιβεβλημένη και παρόλο που οι συμμετοχές τα τελευταία χρόνια όλο και μειώνονται, αυτό που παραμένει είναι η χαρούμενη διάθεση των εκπροσώπων που παίρνουν μέρος, το παραδοσιακό τρατάρισμα και το ταξίδι του νου! (τα ιλουστρασιόν φυλλάδια που μάζευα παλιότερα ανελλειπώς, κόπηκαν λόγω budget..)
Βγείτε λοιπόν, περπατήστε στη Θεσσαλονίκη μας, αφουγκραστείτε την, αγαπήστε το Νοέμβριο γιατί είναι από τους πιο δημιουργικούς μήνες. Βγάλτε φωτό με το smartphone σας, ποστάρετε, γίνονται τόσοι διαγωνισμοί. Φωτογραφίστε και τον πορτοκαλί ουρανό, άλλη μια φωτογραφία δεν έβλαψε κανέναν! Και αγαπήστε κι εσείς το Νοέμβριο!

Σε περίπτωση που δεν σας έπεισα ακόμα, ας κλείσω με ένα κλισέ.. Υπομονή βρε, ο Νοέμβριος ειναι ο μήνας που θα μας φέρει τα Χριστούγεννα!!!


23 Οκτ 2015

Πριν δύο χρόνια τέτοια μέρα έβαλα τα αθλητικά μου και άρχισα να τρέχω. Τόσο απλά!
Και αποδείχθηκε το τρέξιμο μια από τις πιο υπέροχες δραστηριότητες που έβαλα στη ζωή μου.
Από μικρή ήμουν αθλητικός τύπος. Έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα: ρυθμική, κολυμβητήριο, μπάσκετ, βόλεϊ, κλασικό γυμναστήριο, yoga, body art... Το τρέξιμο ουδέποτε μου πέρασε από το μυαλό. Κουραζόμουν στην ιδέα και μόνο. Και δεν είχα αντοχή να τρέξω ούτε 100 μέτρα.
Και έξαφνα μια μέρα σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να βγω να τρέξω! Και χωρίς δεύτερη σκέψη βγήκα. Βέβαια μου φάνηκε βουνό. Δεν έτρεξα, περισσότερο περπάτησα! Και σταματούσα κι έβγαζα φωτογραφίες!

Κατά περίεργο τρόπο όμως συνέχισα. Κατέβασα ένα application στο κινητό μου και άρχισα να μετρώ τις επιδόσεις μου. Και πολύ γρήγορα το περπάτημα άρχισε να δίνει τη θέση του στο γρήγορο βάδην και τελικά στο τρέξιμο. Δεν έχει σημασία η ταχύτητα, αν δεν περπατάς τότε τρέχεις.

Καθώς ο καιρός περνά και συνεχίζω συστηματικά, γίνομαι ολοένα και καλύτερη. Εκτός από τις επιδόσεις, συνειδητοποίησα κάποια μαγικά πράγματα για το τρέξιμο (και τη ζωή)!
  • Ό,τι τίποτα δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται να προσπαθήσεις. Να κουραστείς, να επιμένεις  και να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο. Να δείξεις πείσμα και να μην τα παρατήσεις (η παραίτηση έρχεται στο μυαλό πολύ συχνά)
  • Ό,τι οι δικαιολογίες περισσεύουν. "Κάνει κρύο", "Κάνει ζέστη", "Κουράστηκα στη δουλειά", "Έχει ανάδρομο Ερμή".. δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. (τις δικαιολογίες τις εφευρίσκουμε με το μυαλό μας ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν) 
  • Ό,τι αν θέλεις, όλα τα μπορείς. Όπως λέει και το ρητό: if you can dream it, you can do it, αρκεί να ξεκινήσεις (η αναβλητικότητα είναι ασθένεια της εποχής)
Σήμερα, δυο χρόνια μετά, αισθάνομαι πιο δυνατή από ποτέ, υγιής και γεμάτη ενέργεια. Κάθε χιλιόμετρο με βοηθά να πιστέψω στις δυνάμεις μου και να αυξήσω την αυτοπεποίθηση μου. Βρήκα την έμπνευση που χρειαζόμουν, κρυμμένη μέσα μου!

16 Οκτ 2015

Dancing in the moonlight, don't we have it all?

Υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι: Κάποιοι, όπως εγώ, που ζητούν την αναγνώριση ως κινητήριο δύναμη για να συνεχίσουν να αγωνίζονται. Και μετά υπάρχουν και οι άλλοι, που ζητούν το χειροκρότημα για να ικανοποιήσουν την αυταρέσκεια τους. Περί ματαιοδοξίας λοιπόν το ανάγνωσμα...
Ή το άκουσμα. Γιατί δε σκοπεύω να γράψω. Ούτε να ποστάρω φωτογραφία.
Ακούστε αυτό το τραγούδι, instead!



Και ορίστε και οι στίχοι:

Decisions as I go, To anywhere I flow
Sometimes I believe, At times I'm rational
I can fly high, I can go low
Today I got a million, Tomorrow I don't know

Stop claiming what you own, Don't think about the show
We're all playing the same game, Waiting on our loan
We're unknown and known, Special and a clone
Hate will make you cautious, Love will make you glow

Make me feel the warmth, Make me feel the cold
It's written in our stories, It's written on the walls
This is our call, We rise and we fall
DANCING IN THE MOONLIGHT, DON'T WE HAVE IT ALL?


2 Οκτ 2015

Friday's Pieces!

... ή αλλιώς Wake Me Up When September Ends. Ο Σεπτέμβριος λοιπόν τελείωσε, το καλοκαίρι έφυγε και νοιώθοντας τη βραδινή δροσιά αρχίζω να γράφω. Σχεδόν αυτόματα, χωρίς σχέδιο, ξεφορτώνω σκέψεις στο χαρτί. Βολεύει που είναι Παρασκευή. Χαίρομαι που ξαναβρίσκω τα αγαπημένα μου Friday's Pieces!



1) Φέτος η δύσκολη σεζόν στην εργασία μου πέρασε σχετικά ανώδυνα. Υπάρχει ένα σχετικό ρητό: "ότι δεν μπορείς να αποφύγεις, απόλαυσε το", aka "σκάσε και κολύμπα!"
2) Τα 12ωρα 12ωρα βέβαια, και η κούραση κούραση. Τι κούραση δηλαδή, εξάντληση! Για να καλοπιάσω τον εαυτό μου, μου έδωσα τη χαρά όλες αυτές τις μέρες να τρώω ασύστολα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο ρεκόρ κιλών στη ζυγαριά μου. Αυτή τη στιγμή ζυγίζω τα περισσότερα κιλά που έχω ζυγίσει ποτέ στη ζωή μου. Έβερ.
3) Το σώμα θυμάται. Ναι. Δοκίμασα να τρέξω ένα απόγευμα στη μαρίνα και πήγε καλά. Όχι μακριά, αλλά δεδομένων των συνθηκών (βλέπε 12ωρο καθισιό και συνεχή μάσα), πήγε καλά! Εδώ και λίγες μέρες έχω υιοθετήσει ένα νέο τρόπο γυμναστικής που συνδυάζει ενδυνάμωση και ευλυγισία που πιστεύω θα με επαναφέρει σύντομα στα κανονικά μου. (note to myself: να θυμηθώ να σας τα πω!)
4) "It's The End Of The World As We Know It". Πριν λίγες μέρες επιβεβαιώθηκα στην πεποίθηση μου ότι τίποτα δεν είναι παντοτινό και ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος. Επίσης, "Someday Goodbye Will Be Farewell" , αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
5) Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή! Αλλά δεν θα περιμένω το τέλος για να ξεκινήσω!! I'm already on my way!!!

23 Ιουλ 2015

Εσύ ακολουθείς το ρεύμα της Google;

Το 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο "Τι θα έκανε η Google", το τελευταίο ίσως βιβλίο που διάβασα με πραγματικό ενδιαφέρον. Ο Seth Godin έγραψε για το συγκεκριμένο βιβλίο: "Είναι το έργο ενός ιδιοφυούς οραματιστή που επιτίθεται  στο κατεστημένο. Σε 5 χρόνια πολλοί θα είναι εκείνοι που θα μετανιώνουν γιατί δεν το διάβασαν το βιβλίο αυτό σήμερα". Σήμερα, πέντε χρόνια σχεδόν μετά άνοιξα τις σημειώσεις που είχα κρατήσει τότε. Και ξέρετε κάτι; Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η Google είναι πολύ μα πολύ μπροστά...


Όλοι γνωρίζουμε τη Google! Είναι η πιο πλήρης μηχανή αναζήτησης, ενώ παράλληλα προσφέρει δυνατότητες εξειδικευμένης διαφήμισης και προβολής σε επιχειρήσεις. Παράλληλα, προσφέρει μια σειρά από δωρεάν εφαρμογές και εργαλεία που μπορεί ο κάθε χρήστης του internet να χρησιμοποιήσει.

Η Google προτείνει έναν εντελώς νέο τρόπο σκέψης. Ένα σκεπτικό που οι περισσότεροι όταν το άκουσαν, κούνησαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους. Λίγοι το κατανόησαν και ακόμα λιγότεροι  το εφάρμοσαν (no hope!)


«Δώσε στους ανθρώπους τον έλεγχο και αυτοί θα τον χρησιμοποιήσουν.
Μην το κάνεις και θα τους χάσεις».

Να εδώ κάποια βασικά σημεία για να το "κάνεις όπως η Google":
  • Μια εταιρία οφείλει να είναι ανοιχτή στο κοινό. Να ακούει τα σχόλια, να απαντάει αμέσως και να βελτιώνεται με βάση όσα ακούει. Ο χειρότερος πελάτης είναι ο καλύτερος φίλος μας!
  • Δεν είναι σωστό να συγκεντρώνουμε τη γνώση μας και να οχυρωνόμαστε γύρω από αυτό που ήδη έχουμε. Για την ανάπτυξη χρειάζεται ανοιχτή σκέψη.
  • Η απλότητα ενδυναμώνει. Δε χρειάζεται περιπλοκότητα, ώστε η χρήση να είναι εύκολη για τον καθένα. Δες την αρχική σελίδα της Google! 
  • Η ουσία είναι στο περιεχόμενο. Απλά. 
  • Δείξε εμπιστοσύνη! Η Google παρέχει δωρεάν τις εφαρμογές της. Δεν απαιτεί, δεν υποχρεώνει, δεν περιορίζει και δε χρεώνει γι αυτό που προσφέρει. 
  • Η μαζική αγορά είναι νεκρή. Ζήτω η εξειδίκευση! Η καινοτομία και οι νέες ιδέες μπορεί να προκύψουν από παντού. Έχε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά!
  • Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη. Όμως παραδέξου τα και διόρθωσε τα το συντομότερο δυνατό. Η αλήθεια πάντα βρίσκεται ένα κλικ μακριά.
  • Ξεκίνα και βελτιώσου στην πορεία! Μην περιμένεις να τελειοποιήσεις το όραμα σου. Το κοινό και η χρήση θα υποδείξουν τα λάθη και τις διορθώσεις που χρειάζεται να γίνουν.
  • Οι κοινότητες στο internet και στην καθημερινή ζωή προϋπάρχουν! Δεν μπορείς να τις δημιουργήσεις. Μπορείς όμως να κάνεις μια 'κομψή οργάνωση'. Να βρεις τους ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν και να τους συγκεντρώσεις και να περάσεις το μήνυμα σου!
  • Είναι τρελό να θεωρούμε την Google εχθρό. Μπλοκάροντας την σταματά να μας στέλνει αναγνώστες. Αντιθέτως πρέπει να τη βοηθάμε να μας βρίσκει ευκολότερα. Πρέπει να διεκδικούμε το Google juice!

Έχουμε μπει λοιπόν για τα καλά εποχή της Google!  

Την εποχή της διαφάνειας, της δημοσιότητας, της κατανόησης, την εμπιστοσύνης, των αγορών, της εξειδίκευσης, της ταχύτητας και της αφθονίας.
Όσοι δεν ακολουθήσουν τους κανόνες αργά ή γρήγορα δεν θα μπορέσουν να συμβαδίσουν με το ρεύμα. Εσύ;




15 Ιουλ 2015

I want it all and I want it now.


Είναι 13 Ιουλίου, περασμένα μεσάνυχτα. Έχει μια υπέροχη δροσιά, κάθομαι στο μπαλκόνι. Είμαι εγωίστρια. Τα βάζω άδικα με τον εαυτό μου. Και με τους άλλους.
Έιναι 22 Ιουλίου. Το κείμενο έμεινε στο draft δέκα μέρες. Μπαγιάτεψε. Παρ' όλα αυτά το δημοσιεύω. Κι ας έχει καύσωνα.  Κι ας έχουν αλλάξει τα πράγματα.
 

Έχει κάτι περισσότερο από ένα χρόνο που επαναλαμβάνω συνεχώς ότι εγώ προορίζομαι για μεγάλα πράγματα. Ότι έχω σπουδάσει, έχω δουλέψει και έχω κουραστεί τόσο πολύ. Ότι δικαιούμαι περισσότερα και καλύτερα από αυτά που έχω. Ότι πρέπει επιτέλους να φτάσω ...κάπου... ψηλά.

Μου είχαν πει κάποτε: "Κοίτα τι συμβαίνει γύρω σου. Μη μιλάς καθόλου, μια χαρά είσαι εσύ". Όμως όχι, δεν μπορώ να κοιτάω την ανεργία των άλλων για να αισθανθώ ανώτερη. Δεν μπορώ να βλέπω τα προσωπικά δράματα του καθενός στις τηλεοπτικές εκπομπές για να νιώσω καλύτερα.

Θέλω συνεχώς να αναπτύσσομαι όχι σε σχέση με τους άλλους, αλλά με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Πως το λένε, να αναβαθμίζομαι. Να αλλάζω πίστα, αν θες. Δεν το θεωρώ καθόλου κακό αυτό.

Στην ανηφόρα που τραβάω όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι γίνομαι άδικη. Κυρίως με τον εαυτό μου. Θα μου πεις, τι σ' έπιασε τώρα βραδιάτικα;; Πρέπει όμως να τα πω γιατί θα σκάσω. Είναι μάλλον στην ανθρώπινη φύση να ξεχνάει γρήγορα το παρελθόν, από που ξεκίνησε. Ή ίσως είναι δικό μου κουσούρι, δε ξέρω.

Αν κοιτάξω πίσω και δω όλη την πορεία μου τα τελευταία 15 χρόνια, έχω καταφέρει πολλά. Έχω την υγεία μου! Έχω το δικό μου σπίτι και αυτοκίνητο, έχω δουλειά -παρ' όλη την κρίση-, έχω τη δική μου οικογένεια, δύο πανέμορφα και πανέξυπνα βαφτιστήρια (πήραν από τη νονά!) και φίλους που αγαπώ και με αγαπούν. Έχω και σκύλο. Και έχω τη δυνατότητα μέσα στην τρελή μου καθημερινότητα να ξεκλέβω μια ωρίτσα και να κάθομαι το βράδυ στο μπαλκόνι με την υπέροχη δροσιά. Τι παραπάνω χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Δε ξέρω, ίσως τα standards μου είναι πολύ ψηλά. Ή μπορεί αυτή η μετριοπάθεια που με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες να είναι λάθος. Μπορεί και όχι. Εγώ πάντως συνεχίζω στον ίδιο ρυθμό, άντε 'ντάξει καλοκαιράκι είναι, είμαι λίγο πιο χαλαρή. Και πλέον προσπαθώ να σκέφτομαι πιο καθαρά.

Κάποιους τους παίρνει η μπάλα εξαιτίας της δικής μου μανίας. Το αναγνωρίζω. Και τους ζητώ συγνώμη.






6 Ιουλ 2015

Μεγάλες στιγμές μικρών ανθρώπων.. (περί πολιτικής κατάστασης ο λόγος)

Απο μένα δεν θα ακούσεις τοποθέτηση, ούτε πολιτική ανάλυση. Η Catherine μιλάει πάντα για προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Το κείμενο αυτο ειναι μια ανάγκη μου για αποσυμπίεση και απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που κυβερνάνε. Κύριοι, σήμερα ο λαός σας έδωσε δεύτερη ευκαιρία να κάνετε αυτο που πρεπει. Κοιτάξτε να το κάνετε σωστά, αλλιώς ΧΑΘΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ..

Ξέρετε, ως άνθρωπος δεν παρασύρομαι εύκολα. Έχω μάθει να φιλτράρω τις φωνές. Δεν επηρεάζομαι. Γι αυτό και η περασμένη βδομάδα πέρασε κατά τα συνηθισμένα. Σε νορμαλ ρυθμούς. Και τα ψώνια μου έκανα, και κομμωτήριο πήγα. Με συνεχή πληροφόρηση, μα χωρίς πανικό.
Μέχρι που ο δρόμος με έφερε στο ΑΤΜ. Και πρέπει να σας πω, κύριοι, ότι ήταν ΙΣΩΣ η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένοιωσα τόσο άσχημα. Το μηχάνημα δε είχε χαρτονομίσματα των 20 ευρώ (τι πρωτότυπο) γι αυτό και ζήτησα να βγάλω τα πενήντα. Και μου έβγαλε το 50αρικο. Ειλικρινά, ένοιωσα απίστευτη ταπείνωση. Μου έβγαλε ένα χαρτονόμισμα, ΕΝΑ χαρτονόμισμα ρε φίλε! Δεν ήταν λίγο το ποσό, ήμουν εγώ που ένοιωσα μικρή. Προσπαθώ, μα κάθε μου προσπάθεια έχασε μέσα σε μια στιγμή την αξία της. Πασχίζω, αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε ότι δεν είναι αρκετό. Κύριοι που κυβερνάτε δε σας το συγχωρώ που με κάνατε να νοιωσω έτσι.
Όσον αφορά στο δημοψήφισμα, υπήρξα αναποφάσιστη. Στην κατηγορία "δε ξέρω, ρε γαμωτο", όπως πολύ πετυχημένα το έθεσε κάποιος φίλος. Διάβασα πολλά, άκουσα περισσότερα. Δεν υπήρξαν επιχειρήματα υπέρ του ναι ή του όχι. Δυστυχώς, η επιχειρηματολογία περιορίστηκε στα αρνητικά της αντίθετης άποψης. Εκατέρωθέν. Γι αυτο την Πέμπτη έκλεισα την τηλεόραση, έκλεισα το Facebook, έκλεισα και τα αυτιά μου στα δεκάδες μηνύματα, κυρίως υπέρ του Ναι, που έφταναν στα αυτιά μου με ιδιαίτερα προκλητικό (και προσβλητικό) τρόπο από ανθρώπους του περιβάλλοντος μου.
Το Σάββατο ξύπνησα και ήξερα τι πρέπει να κάνω. Και ηταν ΣΙΓΟΥΡΑ η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένοιωσα τόσο άσχημα. Κύριοι, σήμερα ψήφισα ΝΑΙ, παρόλο που ένοιωσα έναν απίστευτο κόμπο στο στομάχι. Μαζί με το ψηφοδέλτιο έριξα στην κάλπη και έναν εμετό. Και μετά για ώρες, ακόμα και τώρα που το αποτέλεσμα έχει κριθεί εξακολουθώ να αισθάνομαι άσχημα. Κύριοι που κυβερνάτε δε σας συγχωρώ που με κάνατε να νοιωσω έτσι. 
Όσο για το αύριο; Από τη μια σκέφτομαι, ΕΥΤΥΧΩΣ, δεν επηρέασα εγώ το αποτέλεσμα, κατά βάθος δεν ήθελα να το κάνω, εγώ ψήφισα με μισή καρδιά. Από την άλλη ΔΥΣΤΥΧΩΣ φοβάμαι. Ναι, τωρα φοβάμαι περισσότερο από πριν. Φοβάμαι ότι εσείς που με απογοητεύσατε δυο φορές θα το κάνετε ξανά για τρίτη.
Θα κλείσω όπως ξεκίνησα: Κύριοι, εγώ δε σας συγχωρώ. Με αναγκάσαμε να δράσω κόντρα στα πιστεύω μου. Ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο σας θεώρησα το χείριστο. Σημερα όμως ο λαός σας έδωσε τη δεύτερη ευκαιρία. Αρπάξετε την, κάντε αυτο που πρεπει και κάντε το σωστά. Αλλιώς ΧΑΘΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ..

12 Ιουν 2015

Το τηλεφώνημα, η κρίση, οι συμπεριφορές.. and a fuck!

Σήμερα κάποιος μου επιτέθηκε φραστικά στο τηλέφωνο. Για την ακρίβεια μου φώναξε, με έβρισε και με απείλησε. Και στο τέλος, αφού είδε οτι δεν αντιδρώ σε τίποτα απο ολα αυτά, μου έκλεισε και το τηλέφωνο στα μούτρα. Σημεία των καιρών...

Ο κόσμος σήμερα έχει αποθρασυνθεί τελείως. Λίγο η αύξηση της ανεργίας, λίγο η μείωση των μισθών, δεν θέλει παραπάνω..
Τείνω να πιστέψω οτι η οικονομική κρίση δεν θα έχει αλλού αντίκτυπο, παρά στη συμπεριφορά και στον έν γένει χαρακτήρα των ανθρώπων. 
Γιατι το άγχος για την εξασφάλιση των προς το ζην, τα βάρη απο τα δάνεια, οι φόροι, οι τράπεζες και οι υποχρεώσεις έχουν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό, μια θηλιά γύρω απο το λαιμό του κοσμάκη και μια γενικότερη δυστοκία.
Ολα αυτά έχουν μετατρέψει τον άνθρωπο σε ένα θρασύτατο ον, που δεν σκέφτεται και δεν υπολογίζει. Που βγάζει την αρνητική του διαθεση και όλη του την πικρία όπου βρει. Που δε διστάζει να επιτεθεί φραστικά, να μιλήσει προσβλητικά και να απειλήσει απλώς επειδή βρίσκει ελεύθερο έδαφος. Μιας και δεν μπορεί να πει αυτό που νοιωθει σε αυτούς που πρεπει, απλα την πληρώνουν οι υπόλοιποι. Οι οποίοι -συνήθως- θέλουν να εξυπηρετήσουν.
-Καλα κι εσύ απλά τον άκουγες; θα ρώταγε κάποιος...
Η απάντηση ειναι ΝΑΙ. Γιατι εγώ έμαθα να διατηρώ την ψυχραιμία μου. Γιατι λόγω εμπειρίας, ή και λόγω ηλικίας αν θες, ξέρω ποτε εχω δίκιο και πως να μη το χάνω. Κι αν πρεπει να υποστώ αυτη τη συμπεριφορά.. well...

(απο αλλού ξεκίνησε αυτό το κείμενο και αλλού οδεύει)

...well.. διάβαζα πρόσφατα ένα απο τα πιο γνωστά άρθρα του Mark Manson με τίτλο "The Subtle Art of not Giving a Fuck". Ο συγγραφέας λέει πολλά ωραία και σας τον προτείνω να τον διαβασετε, μεταξύ των οποίων το εξής καταπληκτικο (ή κάπως έτσι): "the amount of fucks we have available in our lives is limited, so choose wisely where not to give them". Διευκρινίζω: όχι με την έννοια της αδιαφορίας, αλλά με την έννοια πως δε αξίζει να ασχοληθείς με κάποια πράγματα, να αναλωθεις ή να ξοδέψεις φαιά ουσία.
Μαντέψτε! Στην συγκεκριμένη περιπτωση, του κυρίου παραπάνω... I don't give a fuck! 
Και αυτό ειναι ανώτερο απο κάθε βρισιά που θα μπορούσα να ανταλλάξω.

*η επίδραση της κρίσης στη συμπεριφορά βέβαια ειναι σοβαρότατο ζήτημα που με απασχολεί και θα επανέλθω!



7 Ιουν 2015

11880: Επιχειρηματική πρωτοβουλία για χειροκρότημα!

Σήμερα θα σας περιγράψω μια ανεπανάληπτη ταξιδιωτική εμπειρια με το πλοίο "11880". Και θα δώσω πολλά μπράβο στον ζακυνθινό επιχειρηματία που δε ξέχασε τον τόπο του, αλλά τον αναδεικνύει μέσα απο τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.


Το 11880 όλοι το γνωρίζουμε. Και για να πούμε την αλήθεια όλοι θυμόμαστε τις άκομψες διαφημίσεις που κατα καιρούς έχει κανει, χάριν του ανταγωνισμού. Αφήνοντας κατα μέρος το υφος των διαφημίσεων (άλλο θέμα αυτό) εχω να πω πως εδώ και καιρό το 11880 προσφέρει μιας πρώτης τάξεως δημοσιότητα σε έναν  απο τους αγαπημένους μου προορισμούς: τη Ζάκυνθο!
Ταξίδεψα πρόσφατα με το πλοίο 11880, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται, η το Fior di Levante όπως ονομάζεται κανονικά, και εχω να πω μόνο τα καλύτερα. Κανω αυτό το ταξίδι κάθε καλοκαίρι, εδώ και 7 χρονια. Και ειλικρινά σας λέω πως το πέρασμα απο Κυλληνη για Ζάκυνθο ήταν πάντα το χειρότερο κομμάτι του ταξιδιού. Ναι, χειρότερο απο τα 600 χιλιόμετρα οδήγησης συνολικά απο Θεσσαλονικη, χειρότερο και απο τα τελευταία 90 χιλιόμετρα στο δρομο σκοτώστρα Πάτρα-Πύργος. 
Η διαφορά με τις υπάρχουσες γραμμές φαίνεται ήδη απο τα εκδοτήρια, όπου όμορφες υπάλληλοι, με στολή και φουλάρι σε υποδέχονται χαμογελαστά. Κρατάνε πλήρη στοιχεία των επιβατών και σου δίνουν το εισιτήριο σου σε χάρτινη θήκη. Πρότυπα του εξωτερικού δηλαδή!
Το πλοίο είναι ολοκαίνουργιο, πολυτελές και πεντακάθαρο. Τόσο στο εσωτερικό όσο και στο κατάστρωμα του σε περιμένουν όμορφα σαλόνια με μοντέρνα τραπεζοκαθίσματα και καναπέδες. Υπαρχει μέχρι και ημιυπαίθριος χώρος με τζαμαρίες για τους καπνίζοντες.


Για τους internet addicts όπως εγώ υπάρχει internet dock για να καθίσεις με το laptop σου, με σύνδεση wi-if, μπριζες και οτι άλλο χρειαστείς για να νοιωσεις άνετα. Και ολα αυτά μέσα σε ένα όμορφο περιβάλλον. 


Μπορεί το ταξίδι να διαρκεί μόλις 1'15", γιατι όμως να μην ευχαριστηθείς τη διαδρομή, οταν μάλιστα οι τιμές των ναύλων παραμένουν ιδιες; Το μόνο αρνητικό που οφείλω να αναφερω ειναι η αργη εξυπηρέτηση και στα δυο κυλικεία. Το δικαιολογώ όμως καθώς ταξίδεψα off season και πιστεύω πως τον Αύγουστο που θα ταξιδέψω ξανά θα υπάρχει περισσότερο και πιο έμπειρο προσωπικό.

Κλείνοντας αυτό το πόστ θελω να επικροτήσω την πρωτοβουλία του Ζακυνθινού επιχειρηματία, που επέλεξε να αναδείξει τον τόπο του μέσα απο τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του και εύχομαι να αποτελέσει παράδειγμα και για άλλους!

Ορίστε και μια φωτογραφία της πόλης της Ζακύνθου που έβγαλα πάνω από το κατάστρωμα!





18 Μαΐ 2015

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ειναι.

Μια απο τις  τυραννιες μου ειναι οτι δεν μπορώ πια να συγκεντρωθώ για να διαβάσω ένα βιβλίο. Κι όμως υπάρχει ένα αναγνωσμα, μια ερωτική ιστορία -παραμύθι ή όνειρο δεν ξέρω- που πάντα γυρνάει στο μυαλό μου και νύχτες όπως η σημερινή το πιάνω ξανά στα χέρια μου.



Αναρωτιέται ο μεταφραστής: "πραγματικά ποια αρετη -βαρύτητα ή ελαφρότητα- ανταποκρίνεται καλυτερα στην ανθρώπινη μοίρα; Και που σταματάει το σοβαρό για να παραχωρήσει τη θέση του στο επιπόλαιο και αντιστρόφως;"
Η "αβάσταχτη ελαφρότητα του ειναι" ειναι στ' αλήθεια μια ερωτική ιστορία, κι ας μην το ξέρουν πολλοί. Μέσα απο την ομολογουμένως δύσκολη γλώσσα του ο Κούντερα περιγράφει το πάθος, (δεν) κατακρίνει το λάθος και εμβαθύνει στην ψυχή. "Η ψυχή άλλωστε δεν ειναι παρά η δραστηριότητα της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου". Μιλάει για τη ντροπή, για την πρώτη προδοσια "που προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, άλλες προδοσίες που καθεμία μας απομακρύνει ολοένα και περισσότερο απο το σημείο της αρχικής προδοσίας", και για τη μέθη που προκύπτει απο την ομορφιά και την επιθυμία. Μιλά και για το θάνατο, την απώλεια, αν και οι γυναίκες που αγαπήθηκαν δεν πεθαίνουν ποτέ...
Και όπως πάντα, ένας γλυκός ύπνος τα γιατρεύει ολα...
"Καθισμένος στο κρεβάτι του κοιτάζει τη γυναίκα του που ήταν ξαπλωμένη πλάι του και του έσφιγγε το χέρι μες στον ύπνο της. Δοκίμαζε έναν ανεξήγητο έρωτα γι αυτήν.τη στιγμή εκείνη ο ύπνος της πρεπει να ήταν πολυ ελαφρύς γιατι άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε με ένα βλέμμα αγριωπο. 
-Τι κοιτάζεις, ρώτησε.
Ήξερε οτι δεν έπρεπε να τη ξυπνήσει αλλά να την ξαναφέρει στον ύπνο. Προσπάθησε να της απαντήσει με λέξεις που θα άναβαν στη σκέψη της τον σπινθήρα ενός νέου ονείρου.
-Κοιτάζω τα αστέρια, είπε.
-Μου λες ψέματα, δεν κοιτάζεις τα αστέρια, κοιτάζεις χάμω.
-Αφού ειμαστε στο αεροπλάνο, τα αστέρια ειναι απο κάτω μας.
-Α! Α!, έκανε η Τερέζα. Έσφιξε ακόμα πιο δυνατά το χέρι του Τομας και αποκοιμήθηκε πάλι. Ο Τομας ήξερε οτι τωρα η Τερέζα κοίταζε κάτω απο το παραθυράκι ενός αεροπλάνου που πετούσε τόσο ψηλά, πάνω απο τα αστέρια".


3 Μαΐ 2015

Περί απώλειας...

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς οτι ο Φρεντυ δε μπλέκεται στα πόδια σου πια και οτι έχεις ώρα  -δεν ξέρεις πόση- να νοιωσεις γρατζουνιες στο παντελονι σου. Κι οταν ρωτάς τους γύρω σου που πήγε, κανείς δεν έχει να σου δώσει μια υπευθυνη απάντηση.
Παίρνεις τους δρόμους με την ελπίδα να τον βρεις. Ακολουθείς τη γνώριμη διαδρομή, αυτη που συνηθίζατε να κάνετε, αλλά τίποτα. Ξανακάνεις τον κύκλο και αυτη τη φορά παρεκκλινεις, μπαίνεις στα σημεία που αυτός ήθελε, αλλά εσύ δεν τον άφηνες να πάει. Τίποτα και πάλι. Αποφασιζεις να πας αλλού, σε μέρη που δεν πήγατε ποτέ μαζί. Κι ας μη τα ξέρει. Ίσως να τα ανακάλυψε. Ίσως τον βρεις εκει.
Περπατάς σκυφτός για να τσεκάρεις το δρόμο. Ψέματα. Περπατάς σκυφτός γιατι βαραινεις απο τις σκέψεις. Σκέφτεσαι ποσες φορές τον αγνοησες, σκέφτεσαι ποσες φορές δεν του δωσες σημασία γιατι ήσουν κουρασμένη, μπουχτισμένη, πονοκεφαλιασμενη. Σκέφτεσαι ποσες φορές προσπάθησε να σε συνεφέρει με τον τροπο του. Και σημασία δεν έδωσες. Νοιωθεις για πρώτη φορά τι ειναι πραγματικά σημαντικό.
Και η ώρα περνά. Έχουν ερθει μεσάνυχτα. Ειναι άσκοπο πια. Γυρίζεις στο σπίτι, ξαπλωνεις, αλλά δεν έχεις ύπνο. Χαζευεις τα αντικείμενα γύρω σου. Τα πάντα φαίνονται τεραςτια. Παραμορφώνονται. Ολα γυρίζουν. Το μυαλό τρέχει. Δεν ειναι αυτός, εισαι ΕΣΥ που έχεις χαθεί.
Νωρις το πρωι ακούς θόρυβο στην πόρτα. Ανοίγεις και τον βλέπεις, κατα τρομαγμένο και βρώμικο. Ορμάει καταπάνω σου και σου γλύφει με μανία το πρόσωπο. Ειναι αλμυρό. Σου ζητάει συγνώμη. Συγνώμη γιατι χάθηκε. Συγνώμη γιατι αφέθηκε, ξέχασε τι ειναι σημαντικό, παρασύρθηκε και χάθηκε.

Αντί φωτό: http://youtu.be/OkrVNaf7UWk

18 Απρ 2015

Η δουλεια δεν ειναι τύχη!

Οταν ακούω ανθρώπους να μου λένε οτι "ειμαι τυχερή που δουλεύω" φαντάζομαι τον εαυτό μου να βγαίνει απο το σώμα μου, να τους αρπάζει απο το λαιμό και να τους χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο μέχρι να σπάσει.



Καταρχήν ας πάρουμε ως δεδομένο οτι, ΝΑΙ, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δεν υπάρχουν δουλειές, οι αμοιβές ειναι τραγικές, δεν υπάρχει ασφάλιση, ούτε εξασφάλιση. Αντιθέτως, επικρατεί η υπερεκμετάλλευση, μπλα μπλα, μπλα... Δεκτά όλα αυτά.
Και τι κανείς; πως αντιδράς;
Κάθεσαι σπιτάκι σου; Επειδή δε σε συμφέρει να δουλεύεις για 400 ψωρο-ευρώ; Και στο κάτω κάτω τι ειςαι; Κορόιδο εισαι να σε δουλεύουνε; Και κάθεσαι στο ταμείο για κανα χρόνο και μετα θα δεις... Με λίγη τύχη κάτι θα βρεθεί μετα...
What the fuck!?
Δηλαδή, η αξία και οι ικανότητες δεν παίζουν κανένα ρόλο; Δηλαδή, όλη αυτη η προσπάθεια δεν μετράει; Το αίμα που μας πάει καθημερινά δε μετράει; Ε λοιπόν ως εργαζόμενη την τελευταία 15ετια σας πληροφορώ οτι η τύχη δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός οτι δουλεύω. 
Άντε, ίσως να διευκολύνει στην αρχή, ίσως απο τύχη να δοθεί μια ευκαιρία. (αν και προσωπικα πιςτευω οτι η τύχη δε χαρίζεται στον καθένα, αλλά ευνοεί τους τολμηρούς. Αυτούς που ψάχνουν, αυτούς που φέρνουν τα πάνω κάτω για να βρουν την άκρη τους).
Και μετα, αφού βρεις την ευκαιρία, χρειάζεται σθενος και ικανότητες και υπομονή και γερό στομάχι. Guts που λένε και οι ξένοι! Αν δεν αποδείξεις την αξία σου δεν θα επιβιώσεις σε καμία δουλειά ούτε για μια μερα. Όση τύχη κι αν έχεις. 
Κι ακόμα παραπάνω χρειάζεται να βγεις απο τη βόλεψη σου -your comfort zone που λέμε- που σημαίνει να ξυπνήσεις πιο νωρίς, να δουλέψεις πιο πολυ, να μετακινηθείς πιο μακριά, whatever..
Μόνο έτσι θα αποδείξεις την αξία σου, θα διατηρήσεις τη δουλεια σου. Και δε θα εισαι απλά ένας τυχερός που έχει δουλεια, αλλά ένας αξιόλογος επαγγελματίας που θα μπορεί να διεκδικεί το καλύτερο!

Disclaimer:
-Δουλεύω ανελλιπώς απο το 2001 πριν καν πάρω πτυχίο
-Κάποιες απο τις ασχολίες μου δεν είχαν καμία σχέση με το αντικείμενο μου, ήταν καθαρά βιοποριστικές. Εχω φτιάξει ακόμα και βιογραφικό χωρίς αναφορά του πτυχίου
-Απο τύχη, μέχρι 1+1 στο Τζόκερ
-Ναι, κι εμένα κάποιος με πρότεινε στη δουλεια που ειμαι σήμερα. Γιατι όμως εμένα; Think about it!
-Γράφοντας το κείμενο μου δημιουργήθηκε η αίσθηση οτι απευθύνομαι σε γονείς, τους υπερτατους καθοδηγητές γνώμης που κάνουν τα παιδιά τους κυριολεκτικά σαν τα μούτρα τους.

7 Απρ 2015

Η Μεγάλη Τρίτη και η παρεξηγημένη Κασσιανή!

Μέρα που είναι σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, σε όλες τις εκκλησίες της χώρας ψάλλεται το τροπάριο της Κασσιανής. Ποια ήταν όμως η Κασσιανή; Όλοι μας την ξέρουμε, μα στην πραγματικότητα κανένας δεν την ξέρει. Διάβασα την ιστορία της στο διαδίκτυο και την εξιστορώ σε δική μου ελεύθερη απόδοση.



Καταρχάς, ας θεωρήσουμε δεδομένο ότι η Κασσιανή ήταν πανέμορφη. Από εκείνες της γυναίκες που γυρίζεις να τις κοιτάξεις. Εντυπωσιακή, με όποιον τρόπο  μια γυναίκα μπορεί να ήταν εντυπωσιακή πίσω στο 800μΧ. Επιπλέον, ήταν πάρα πολύ έξυπνη.
Double Trouble..
Κάποια στιγμή λοιπόν, γύρω στο 820μΧ ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης Θεοδόσιος αποφάσισε να κάνει το κέφι της μαμάς και διοργάνωσε μια τελετή επιλογής νύφης στο παλάτι για να επιλέξει (αυτός ή η μαμά;) το ταίρι που του πρέπει, τη μελλοντική Αυτοκρατόρισσα!

Μπορείτε να μαντέψετε τη συνέχεια;
Η υπέρμετρη ομορφιά της Κασσιανής κέντρισε το ενδιαφέρον του Θεοδοσίου, όταν όμως αυτός της απήθυνε το λόγο, εκείνη απάντησε με μια έξυπνη ατάκα, από εκείνες που χμμ.. ευνουχίζουν τους άντρες, τους προκαλούν ανεπανόρθωτα τραύματα και τους κάνουν να κλειστούν σαν στρείδια στον εαυτό τους. Έτσι, το ειδύλλιο δεν προχώρησε...

Η πρωταγωνίστρια μας, Κασσιανή, ίδρυσε Ιερό Μοναστήρι, έγινε ηγουμένη και παρόλο που εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένη με τον αυτοκράτορα, αφιέρωσε τη ζωή της στο Θεό. Χάθηκε από το προσκήνιο και το έριξε στη συγγραφή (εξού και το τροπάριο).

Εκείνος, ως κλασικός άντρας, αρκετά χρόνια αργότερα ξεπέρασε τα ψυχολογικά του και αποφάσισε να πάει στο μοναστήρι για να τη βρει.

Και στο σημείο αυτό, ας λύσουμε την παρεξήγηση:
Η Κασσιανή αντιλήφθηκε την άφιξη του και κρύφτηκε σε μια ντουλάπα για να μην τη βρει. Και δεν (επαναλαμβάνω ΔΕΝ) ξεμύτισε από εκεί όση ώρα ο Θεοδόσιος την αναζητούσε.

Κλείνοντας, για να είμαι δίκαιη και να μην που πείτε ότι καταφέρομαι κατά του ανδρικού φύλου, να συμπληρώσω ότι ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος την εντόπισε στην κρυψώνα της, αλλά σεβάστηκε την ίδια και την επιθυμία της και δεν την εξέθεσε.


29 Μαρ 2015

Δεν εχω χρόνο για άλλο πόνο!

Οι Αμερικάνοι έχουν για ολες τις καταστάσεις μια θεωρία, μια λέξη, μια ερμηνεία. Κάπως έτσι αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα. Κάπως έτσι κατανοούν και ξεπερνούν τις προκλήσεις της ζωης. Κι όταν έχουν πρόβλημα δε διστάζουν να το παραδεχτούν. Και να ζητήσουν βοήθεια. Είτε αυτό αφορά στα επαγγελματικά, είτε στα κοινωνικα η στα βαθιά προσωπικά τους ζητήματα.

Paralysis by analysis: Δεν μπορείς να πάρεις τη σωστή απόφαση. Ψάχνεις την τέλεια λύση, αναζητάς την ιδανική τροπή για τη συγκεκριμένη περίσταση. Δεν τη βρίσκεις όμως. Και πελαγωνεις. Και σκέφτεσαι και ξανά σκέφτεσαι και το μόνο που καταφέρνεις ειναι να κάψεις τον εγκέφαλο σου.

Burn Out Syndrome: Χρόνιο στρες. Κυρίως εργασιακό. Που σε καταβάλλει. Αργεις να το καταλάβεις. Δουλεύεις πολυ, that's OK, μέχρι που διαπιστώνεις τη δυσλειτουργία και την κόπωση και πάλι έχεις κάψει τον εγκέφαλο σου.

Overwhelmed: αυτη ειναι μια λέξη που χρησιμοποιούν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι που ειλικρινά δεν εχω καταφέρει να μεταφράσω στα Ελληνικά. Ειναι αυτη η αίσθηση του να εισαι πλημμυρισμένος, νέα έχεις φτάσει "ως εδώ", να νιώθεις οτι κινδυνευεις να πνίγεις απο υποχρεώσεις η απο πράγματα και .. Guess what.. δε σου έχει απομείνει εγκεφαλικό κύτταρο.

Στον αντίποδα οι γείτονες μας οι Ιταλιανοι έχουν ένα ρητό το Dolce far Niente αν το έχεις ακουστά ή αν έτυχε να δεις την ταινία με τη Τζούλια Ρόμπερτς. The joy of doing nothing για να το καταλάβουν και οι Αμερικάνοι φίλοι μας.  Όσο και να θελω δεν μπορώ να το εφαρμόζω γιατι ούτε πεταχτά δόντια εχω, ούτε Τζούλια με φωνάζουν. Ασε που ο γιατρός μου έχει απαγορεύσει το κρασί...

Γι αυτό, η τακτική που εχω υιοθετήσει πλέον ειναι αυτη: Just do it! Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Δεν ξέρω, ίσως και να βγει σε καλο. Μπορεί και όχι!



18 Ιαν 2015

Πρεμιέρα στις Οσκαρικές ταινίες: The Imitation Game

Ειμαστε στην καρδιά του χειμώνα, έξω κάνει κρύο, τι καλύτερο απο τα χειμωνιάτικα βραδιά παρέα με μια καλη ταινία, στο σπίτι η στο κοντινό σινεμά. Ένα όψει των βραβείων Oscar παρακολούθησα το "The imitation game", με ήρωα το μαθηματικό Άλαν Τούρινγκ.
Ταινία 100% στα μέτρα μου! Λατρεύω τις ιστορίες με επιστήμονες. Όλοι τους έχουν απίστευτα 
μυαλά, μπορούν να αναπτύξουν  ασύλληπτους συλλογισμός, μα όλους τους διαφεύγει η λογική καθημερινή σκέψη του μέσου ανθρώπου. Και αυτό είναι το μεγάλο τους βάσανο. 
Τον Άλαν Τουρινγκ τον πρώτο άκουσα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Και για να πω την αλήθεια δεν έδωσα και πολυ σημασία. Τότε θυμάμαι είχαν παρουσιάσει έναν "τρελό επιστήμονα" καθισμένο μπροστά σε μια συσκευή που έμοιαζε με πιάνο και γύρω γύρω μηχανές. Και ο εκφωνητής μας είπε οτι αυτός είναι ο δημιουργός του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Του σατανικου μηχανήματος μπροστά στο οποίο περνάμε τη μισή μας μερα. Ως εκεί. Η υπόλοιπη τελετή είχε να κάνει με μουσικές, χορούς και συγκροτήματα. Δε χωρούσε αλλη επιστήμη.
Είδα την ταινία με αυξημένο ενδιαφέρον. Ενοιωσα αγωνία για την αποκωδικοποίηση του Enigma, αντίστοιχη με αυτή που θα ενοιωθα αν όντως ζούσα στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένοιωσα και την αγωνία του ήρωα να ενταχθεί στην ομάδα επιστημόνων, περισσότερο ίσως και απο τον ίδιο. Χάρηκα με τη χαρά του, πίκραθηκα με την "τιμωρία" του, όταν αποκαλύφθηκε το μυστικό του. Αχ, αυτή η πονοψυχία μου! 
Την ταινία τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε σινεφίλ, και παρόλο που δεν έχω δει ακόμα κάποια αλλη απο τις οσκαρικες πιστεύω οτι ο πρωταγωνιστής είναι ισχυρό φαβορί για το Όσκαρ α ανδρικού ρόλου.
Με μια αναζήτησή στη Wikipedia, μόλις τελείωσε το φιλμ, ενημερώθηκα και για άλλες πτυχές της ζωής και του έργου του Τουρινγκ. Κάτι που η τελετή έναρξης που ανέφερα παραπάνω δε με ενέπνευσε να κάνω. Άξιο αναφορας το παρακάτω: Ο Τουρινγκ, λέει, αυτοκτόνησε δαγκωνοντας δηλητηριασμένο Μήλο, με αφορμή το αγαπημένο παραμύθι του, τη Χιονάτη (η παράλογη σκέψη που λέγαμε;!) Λέγεται, χωρίς βέβαια να έχει επιβεβαιωθεί, οτι το λογότυπο της λατρεμενης σήμερα Apple είναι το δαγκωμένο Μήλο, ως φόρος τιμής στον άνθρωπο αυτόν: τον άνθρωπο που έφτιαξε το μηχάνημα στο οποίο περνάμε τη μισή μας μερα! 

4 Ιαν 2015

Λίγη ψυχανάλυση!

Το 2014 ήταν μια καλή χρονια! Άκουσα επιτέλους τον εαυτό μου. Υποστήριξα τα θέλω μου με κάθε ριςκο. Έφτιαξα το σώμα μου όπως το θέλω να είναι. Ταξίδεψα για πρώτη φορά εκτός Ευρώπης. Επιβεβαιώθηκα σε επίπεδο επαγγελματικό. Έγινα νονά. Βρήκα την έμπνευση που έψαχνα. Έπιασα τα περισσότερα ψάρια. 
Και μετά ήρθε αυτό:
Ασυναίσθητα έφτιαξα και ένωσα τις τελειες. Και προέκυψε το καρδιογράφημα. Και έμεινα να απορώ... Και αφού κοίταξα και ξανά κοίταξα, αφού ρώτησα και διαπραγματεύτηκα με τον εαυτό μου κατάλαβα. Στις αρχές του Μαρτίου ξεκίνησε μια πολυ δύσκολη εργασιακή περίοδος που με κατέβαλε. Το Σεπτέμβρη πάλι διέκοψα σχετικά βίαια μια θεραπευτική αγωγή που με καταρράκωσε. 
Ωραίες δικαιολογίες!
Η πραγματικότητα είναι οτι και στις δυο περιπτώσεις, ανεξάρτητα απο τις περιστάσεις, αυτό που με επηρέασε ήταν ο ανθρώπινος περίγυρος. Είναι απίστευτο το πόσο μπορώ να επηρεαστω απο τις πράξεις και λέξεις των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Τείνω να πιστέψω οτι αυτό είναι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα. Λυπάμαι με τη στενοχώρια του αλλού, εκνευριζομαι με το θυμό του απέναντι, πεινάω απο την έλλειψη του διπλανού μου. Και σχεδόν πάντα το φέρνω βαρέως. Αν και έχω την τάση, δεν μπορώ πάντα -και ίσως δεν πρεπει- να βοηθήσω. Ασε που νομίζω οτι ματιαζομαι απο το βλέμμα των ανθρώπων, όταν πέσει σε μένα! Τωρα που το ξανά σκέφτομαι, αυτό είναι σίγουρα το μεγαλυτερο μου ελάττωμα.
Και αυτό έχω αρχίσει να παλεύω. Καταρχήν, να εξαφανίζω κάποιους τοξικους ανθρώπους απο το περιβάλλον μου, με το καλο η με το κακό δε με νοιάζει. Και έπειτα να παψω να ματιαζομαι. Κυρίως αυτό!

(Το κείμενο αυτό είναι προσωπικό. Δεν το κοινοποίησα σε κανένα μέσο δικτύωσης, ούτε το συζήτησα με κανέναν. Απλώς το δημοσίευσα και πιθανότατα να το διαβάζεις. Εάν συμβαίνει αυτό, τότε σίγουρα δεν ανήκεις στο τοξικό περίγυρο που προσπαθώ να αποβάλλω!)