4 Φεβ 2013

Δεν άκουσα!

Ένα μακρόστενο παράθυρο αποκαλύπτει μια βαθια χαράδρα που καταλήγει στη θάλασσα. Στο ύψος του ορίζοντα η θάλασσα φαίνεται γαλάζια, καλοκαιρινή και τόσο ελκυστική...
Ένα  πλήθος ανθρώπων, ανομοιογενών θα έλεγα, τρέχουν προς το νερό, φορώντας το μαγιό τους και κάνοντας χαρούμενους θορύβους. Ξεχωρίζω μια μεγάλη ξανθια κυρία, έναν εύσωμο κύριο, ένα κορίτσι λίγο πριν την εφηβεία και κάποιες ακόμα φιγούρες, μάλλον παιδάκια.
Φτάνουν με λαχτάρα, βουτούν και ένας ένας επιστρέφουν. Με προσπερνούν κι εξαφανίζονται χωρίς να μου δώσουν την παραμικρή σημασία. Μετά από λίγο, οι φωνές χάνονται, όλα ησυχάζουν. Μένω εκεί και συνεχίζω να κοιτάζω τον ορίζοντα. Φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι. Κι εκεί που έχω ξεχαστεί έρχεται ένας μικρός μπόμπιρας, με σγουρά μαλλάκια και μου λέει κάτι. Δεν άκουσα. Μέσα στη δίνη του ονείρου μου, η φράση αυτή στάθηκε αρκετή για να ξυπνήσω...

Δεν υπάρχουν σχόλια: