Placebo

Σε μια ταινία που μου διαφεύγει ο τίτλος αυτή τη στιγμή, ο πρωταγωνιστής, Nicolas Cage, είναι κατά φαντασίαν ασθενής. Με το που ο γιατρός του γράφει να παίρνει ένα ημερήσιο χαπάκι κάθε πρωί, αυτομάτως -από την πρώτη κιόλας μέρα- ο πρωταγωνιστής μας αισθάνεται σε σούπερ φόρμα. Αργότερα μαθαίνει ότι το χαπάκι που καταπίνει είναι αντισυλληπτικό, ίδιο με αυτό που παίρνει η γυναίκα του. Το οποίο δεν έχει καμία απολύτως επίδραση στον ανδρικό οργανισμό...
Είχα γελάσει τόσο πολύ τότε... o Nicolas έχει υπάρξει από τους αγαπημένους μου με αποτέλεσμα να γελάω x100, να κλαίω x100, να συμπάσχω x100 (βλέπε η πόλη των Αγγέλων... ξεφεύγω...), με όλα τα παθήματα του.
Σήμερα το πρωί ξεκίνησα κι εγώ ξανά τη θεραπεία μου, για το υπαρκτό αυτοάνοσο νόσημα που με ταλαιπωρεί. Η ώρα κοντεύει 9 κι εγώ ...ακόμα ντούρασελ! Και απορώ: είναι δυνατό να επέδρασε τόσο πολύ από την πρώτη μέρα; Κατά πόσο όλο αυτό είναι παιχνίδι του μυαλού;