Κι εκεί που κοιμάμαι του καλού καιρού (λέμε τώρα!) ακούγεται ένας γδούπος. 'Μπαμ'.
Είναι το πηχάκι που σκεπάζει τα πόδια της κουζίνας, το οποίο πέφτει με φόρα και από μέσα ξεχύνεται μια χοντρή κόκκινη κατσαρίδα με τεράστιες κεραίες και ταχύτητα ολυμπιονίκη σπρίντερ. Τινάζομαι, αρχίζω να ουρλιάζω και σύντομα συνειδητοποιώ ότι είμαι στο κρεβάτι μου, κανένα πηχάκι δεν έχει πέσει και η κατσαρίδα δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό μου. Είναι η τρίτη συνεχόμενη νύχτα που ο άτιμος ο πυρετός παίρνει τη χειρότερη σκέψη της ημέρας που προηγήθηκε, της δίνει σάρκα και οστα και μου την πλασάρει σε ανύποπτο χρόνο με ξεδιάντροπη αληθοφάνεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου