Μια επίσκεψη στην έκθεση των έργων του Toulouse Lautrec που φιλοξενείται στο Τελλόγλειο Ίδρυμα με έκανε να γνωρίσω έναν τραγικό καλλιτέχνη και μια παρεξηγμένη εποχή, την Belle Epoque.
Ο Ανρί (Henri de Toulouse Lautrec) γεννήθηκε το 1864. Το γεγονός πως οι γονείς του ήταν πρώτα ξαδέρφια, του προκάλεσε ατροφία στα πόδια, νανισμό και τον καθήλωσε στο 1.52, μακριά από την ζωή που ίσως ονειρευόταν.
Άρχισε να σκοτώνει το χρόνο του συχνάζοντας σε καμπαρέ και οίκους ανοχής της Μονμάρτης.
Το έριξε στη ζωγραφική.Ετοίμαζε πυρετωδώς σκίτσα, αποτυπώνοντας τους θαμώνες στα καμπαρέ και τους οίκους ανοχής όπου σύχναζε.
Γρήγορα, έγινε ο γραφίστας της εποχής. Έργα του μια σειρά από αφίσες, πόστερ, εξώφυλλα, διαφημιστικά που προωθούσαν τα in στέκια της εποχής, τους stars και τις όμορφες αρτίστες. Κάποτε, γνώρισε τον Van Gong, εμπνεύστηκε, ταξίδεψε στην Ευρώπη, έζησε στη νύχτα...
Η εφήμερη τέχνη του Lautrec αποτελεί την κυριότερη αποτύπωση μιας ολόκληρης εποχής. Μέσα από τα έργα του η Belle Epoque κατάφερε να μείνει ζωντανή. Η κάθε αφίσα που διασώθηκε, αποτελεί πηγή πληροφόρησης αιώνες μετά. Ο Henri μετατρέπεται σε ρεπόρτερ, κατά κάποιο τρόπο στη σκέψη μου.
Ένα κομμάτι της έκθεσης ήταν αφιερωμένο στη σχέση του με τη μαγειρική (μα τι μόδα πια, αυτή η μαγειρική!).
Οι επισημάνσεις του γύρω από τη διοργάνωση ενός καλόυ γεύματος ήταν εξαιρετικές, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η προτελευταία:
'Το νερό καταστρέφει τον ουρανίσκο (βλ. γεύση). Στα γεύματα που παράθετε έβαζε χρυσόψαρα να κολυμπούν στις καράφες, για να μην τολμούν οι καλεσμενοι να πιούν'.
Ο Henri πέθανε από σύφιλη το 1901, σε ηλικία 36 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου