Ήταν νύχτα, κάπου έξω. Πίσσα σκοτάδι και τρομακτική ησυχία. Μπροστά μου υπήρχε μια αλλόκοτη ανηφορική κατασκευή και το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν ένα οριζόντιο κάγκελο που οριοθετούσε την πορεία. Υπήρχε μια απαγορευτική πινακίδα, κίτρινη, με μεγάλα γράμματα, φθαρμένη, σαν να την είχαν τοποθετήσει εκεί από χρόνια. Την αγνόησα επιδεικτικά και ξεκίνησα.
Ανηφόρα για κάμποσα μέτρα. Stop. Στροφή 180 μοιρών. Ανηφόρα κάμποσα μέτρα ακόμα. Stop. Κι άλλη αναστροφή. κ.ο.κ.
Συνειδητοποίησα ότι πίσω μου ερχόταν και άλλοι -δεν θυμάμαι ποιοι-, άνθρωποι που με ξέρουν, τους άκουσα που ψυθίριζαν το όνομα μου.
Το μήκος των κεκλιμένων επιπέδων μίκραινε αντιστρόφως ανάλογα με το ύψος, που όλο και μεγάλωνε. Όσο ανέβαινα ένοιωθα το -ανεπαίσθητο στην αρχή - αεράκι να δυναμώνει και μπορούσα να διακρίνω τα αχνά φώτα κάποιου μικρού οικισμού κάπου μακριά.
Φαίνεται πως οι άλλοι δεν είχαν δει την προειδοποιητική πινακίδα και κάποια στιγμή δίστασαν. Έμειναν αρκετά μέτρα πίσω μου και οι φωνές τους ξεθώριασαν.
Συνέχισα να ανεβαίνω, ώσπου έφτασα στην κορυφή του ονειρικού δημιουργήματος του μυαλού μου. Και τότε άρχισε να φυσάει μανιασμένα. Το δημιούργημα μου άρχισε να ταλαντεύεται συθέμελα κι εγώ γαντζώθηκα για να μην πέσω. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα. Σύντομα όμως ο φόβος υποχώρησε, έδωσε τη θέση του στην ανεμελιά και άρχισα να απολαμβάνω τις στιγμές αφού για πρώτη φορά στον ύπνο ή στον ξύπνιο μου μπορούσα «να πετάω». Κάπου εκεί ξύπνησα με ένα ανεξήγητο αίσθημα ευφορίας!
* η ευφυής έμπνευση του τίτλου οφείλεται στους αγαπημένους james!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου