29 Ιαν 2009

Uc Maymun:Μια φεστιβαλική προβολή το μήνα Γενάρη

Το σκηνικό το έχω ξαναζήσει. Ολύμπιον, 5ος όροφος, 15 άνθρωποι όλοι κι όλοι για να παρακολουθήσουμε μια ταίνια εναλλακτική, προέλευσης Τουρκίας αυτή τη φορά.
Δεν είχε μουσική. Που πάω και τα διαλέγω... Στους τίτλους αρχής ακουγόταν μια καταιγίδα. Δυνατή βροχή και αστραπόβροντο (καλά, οκ, τις αστραπές δεν μπορείς να τις ακούσεις). Με 11 ώρες δουλειάς φορτωμένες στην πλάτη μου, είπα να γείρω λίγο, να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο κάθισμα και να κλείσω τα μάτια μου για ένα λεπτό. Δε χωρούσα. Α, ρε μαμά, πολύ ψηλή με έκανες... ή μήπως ήταν τα καθίσματα στενά;
Επανέρχομαι:
Το έργο ήταν βγαλμένο μέσα από τη ζωή. Ήταν πολύ καλύτερο απο τις προσδοκίες μου, δικαιολογώντας έτσι το βραβείο σκηνοθεσίας που κέρδισε στις Κάννες και την κοσμοσυρροή του Φεστιβάλ - δεν έβρισκες τότε εισιτήριο ούτε για δείγμα. Θα μπορούσε κάλλιστα να περιέχει κάποιες βίαιες - σκληρές σκηνές, τις οποίες όμως ο σκηνοθέτης έκρυψε περίτεχνα, τις άφησε να εννοηθούν μέσα από τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών.
Ήταν σχετικά με ένα φτωχό υπαλληλάκο - αυτοφωράκια, που μπαίνει στη στενή για ένα χρόνο, τιμωρούμενος για έγκλημα που διέπραξε το αφεντικό του και αφήνει πίσω του ζωή και οικογένεια -γυναίκα και έφηβο γιο. Οι περιστάσεις (λέμε τώρα) ρίχνουν τη σύζυγο στην αγκαλιά του αφεντικού, ο ένας χρόνος περνάει και ο καθένας από τους τέσσερις βιώνει τα δικά του ψυχολογικά.
Στην πραγματικότητα, οι τρεις πίθηκοι είναι τρεις άνθρωποι: ο ένας δεν βλέπει, ο άλλος δεν ακούει, ο τρίτος δε μιλάει. Ποιος είναι ποιος, εσύ αποφασίζεις. Στα πλαίσια της οικογένειας πάντοτε.* Και μετά λύσε μου μια απορία: Όταν συνεννοηθείς να κάνεις ένα θέμα γαργάρα, τότε αυτό ως δια μαγείας εξαφανίζεται; Και μια δεύτερη απορία: Όταν απλώς δεν λες την αλήθεια, τότε αυτό θεωρείται ψέμα;


*το αφεντικό, by the way, κατατάσσεται σε άλλη κατηγορία!

Δεν υπάρχουν σχόλια: