23 Δεκ 2008

++

Notebook 7, Pablo Nerunda

[...]
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

22 Δεκ 2008

++

Notebook 6, Coehlo, Ο Διάβολος και η Δεσποινίδα Πριμ
Πάντα πίστευα ότι οι βαθιές αλλαγές στον άνθρωπο και στην κοινωνία συμβαίνουν σε πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα. Τη στιγμή που το περιμένουμε λιγότερο, η ζωή πετάει μπροστά μας μια πρόκληση για να δοκιμάσει το θάρρος και την επιθυμία μας για αλλαγή. Τη στιγμή αυτή καθόλου δεν ωφελεί να προσποιηθούμε ότι δε συμβαίνει τίποτα ή να δικαιολογηθούμε λέγοντας ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι. Η πρόκληση δεν περιμένει. Η ζωή δεν κοιτάζει πίσω.

19 Δεκ 2008

Υποκλίσου! (this is a tribute to Freddie Mercury)

Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν ότι ένα από τα θεματάκια που με λυπούν σε αυτή τη ζωή είναι που δεν είχα -κι ούτε θα έχω ποτέ - την ευκαιρία να βρεθώ σε ένα live του Freddie/ των Queen.



Είναι άξιον θαυμασμού πως ένας νεαρός από την Ινδία κατάφερε να γίνει ίσως ο μεγαλύτερος θρύλος της rock μουσικής σκηνής. Τόσο μεγάλος και τρανός έγινε που δεν τον χώρεσε αυτή η Γη και την έκανε νωρίς-νωρίς για τα ουράνια -μετά λύπης μου κυριολεκτώ. Στέκεται λοιπόν εκεί πάνω, ροκάρει και ακούει τι λέμε... (γι αυτό προσοχή σε κάθε λεξούλα που αραδιάζεις, catherine)

Ήταν τόσο χαρισματικός ο Freddie, την είχε τη μουσική μέσα του: τραγουδοποιός, ερμηνευτής, τενόρος, show man. Είχε σπουδάσει και graphic design -see. Και μπόρεσε να ξεχωρίσει σε μια εποχή που έβγαλε τεράστια συγκροτήματα, φωνάρες και τραγουδάρες, ας μη ξεφύγω από το θέμα. Χωρίς σκουλαρίκια, χωρίς τατουάζ, χωρίς ανταύγειες και περίεργα κουρέματα.

Ζούσε την ιδιαιτερότητα του χωρίς να την κρύβει, αλλά και χωρίς να τη διατυμπανίζει. Μοιραία η προσωπική του ζωή έγινε βορά στα μέσα και στα έξω. Είναι gay; είναι straight; είναι άρρωστος; πεθαίνει; έχει aids; δεν έχει; Ο ίδιος δήλωνε "i am what i am. So what?" και δως του τα δημοσιεύματα, δως του οι φήμες, δως του η παραφιλολογία..
Αναρωτιέμαι αν εξακολουθούσε να ζει και να γράφει πόσα ακόμα θα μας είχε χαρίσει. Ακόμα κι έτσι όμως που τα θέλησε η μοίρα, ο Freddie με το έργο του έδωσε έμπνευση σε πολλούς καλλιτέχνες , οι οποίοι φτιάχνουν μέχρι σήμερα ωραίες μελωδίες που μας χαϊδεύουν τα αυτάκια και όχι μόνο.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω το υπόλοιπο συγκρότημα... he is the Queen!
Οι δύο εναπομείναντες καλλιτέχνες του συγκροτήματος συνεχίζουν τις live εμφανίσεις, με new singer τον εεεμ, τον κύριο Paul Rogers. Ιεροσυλία, κατά την ταπεινή μου άποψη. Θα πήγαινα όμως αν μου δινόταν η ευκαιρία. Μόνο και μόνο για να ακούσω τον Brian May να σπαράζει "i'm just the pieces of the man i used to be.." (http://www.youtube.com/watch?v=AUn3_cdxkT0)

12 Δεκ 2008

Friday's Pieces

Κομματάκια από μια βδομάδα γεμάτη φωτιά, που για μένα, προσωπικά, πέρασε σα νερό....

1) Quiz: Πόσα βιδάκια -καρφάκια -πλαστικάκια χρειάζονται για να συναρμολογήσεις μια συρταριέρα; Ο ευρών κερδίζει τη συρταριέρα (χρώμα ντεκαπέ, έξι συρτάρια) έτοιμη.

2) "Πέντε χρόνια δικασμένος μέσα στο Γεντικούλέ";;;; Βρε Αννούλα μας, jesus, τόσα χρόνια είχες να βγάλεις δίσκο...

3) Έξαφνα, θυμήθηκα πόσο μου αρέσει αυτός εδώ ο τύπος.

4) Last but not least: Αύριο το Star προβάλλει την ταινία "Mad City'. Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες, το θεωρείτε τυχαίο;

10 Δεκ 2008

Σσσσσσσς. Ησυχία.

Είχα ετοιμάσει κάτι άλλο για σήμερα, αλλά δεν μπορώ. Παίρνω αφορμή από γνωστή τηλεπαρουσιάστρια της μεσημεριανής ζώνης, που ουρλιαζε σαν τρελή στην ίδια της την εκπομπή και αρχίζω:

Φτάνει πια. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ. Σταματήστε όλοι σας. πολιτικοί, δικηγόροι, αναλυτές, τραμπούκοι, μαθητές, τηλεπαρουσιαστές, δημοσιογράφοι... πάψτε. Κάντε επιτέλους λίγη ησυχία.

Ένα παιδί έφυγε. Άδικα. Ότι κι αν ειπώθηκε, ότι κι αν ακούστηκε, όποια κι αν ήταν η τραγική συγκυρία της στιγμής, αυτό δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί. End of story.

Κρατήστε ένα λεπτό σιγής. Σκύψτε το κεφάλι. Σσσσσσσς. Έτσι μπράβο. Τώρα αναλογιστείτε. Ο καθένας για τον εαυτό του. Κι αν πιάσετε τον εαυτό σας να δακρύζει θα 'ναι για τη χώρα αυτή που ζούμε και για τους ανθρώπους που τη ζουν. Όλους εμάς.

Ποια κυβέρνηση; ποια διοίκηση; ποια αστυνόμευση; ποια σύμπνοια; ποια ανθρωπιά; Τίποτα.

Για τη δημοσιογραφική κάλυψη του θέματος ας μη μιλήσω καλύτερα. Κάτι τέτοιες περιστάσεις είναι που με έκαναν να επιλέξω να μην ασκώ ενεργά το επάγγελμα που σπούδασα γιατί αγαπώ. Τελεία.

9 Δεκ 2008

I.O.U.

Χρωστάω ποστ εδώ και μέρες. Να'μαι πάλι λοιπόν. Έχω στο μυαλό μου διάφορα... για τα έκτροπτα που γίνονται αυτές τις μέρες και που τα ζω από κοντά, για άλλα δικά μου -χαζά- θεματάκια... Anyway, είμαι μακριά από τη βάση μου και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ τώρα. Επιφυλάσσομαι!

++
Notebook 5, Κων. Καβάφης
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τό'χει μέσα του το ΝΑΙ και λέγοντας το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι ΟΧΙ θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το ΟΧΙ -το σωστό- εις όλη την ζωή του.

5 Δεκ 2008

Friday's Pieces

1) Στις αρχές της εβδομάδας αρνήθηκα ευγενικά την πιο περίεργη πρόταση. Όταν ο άλλος είναι διατεθιμένος να πληρώσει για να μείνει πάνω σε σένα ένα ανεξίτηλο σημάδι, αυτό αμέσως αμέσως δεν δημιουργεί ένα είδος κτητικότητας;
2) Οι ΖΕΝ έμειναν τρεις. Ο ένας τους δεν τα κατάφερε. Poor fish! Η υπόλοιπη ομάδα πέρασε ώρες τριγύρω του, προσπαθώντας να τον συνεφέρει. Ναι, και τα ψάρια έχουν νοημοσύνη τελικά!
3) Συμβουλή: Trust No One! Ούτε την τράπεζα, ούτε τον IT, ούτε την ταμία, ούτε το Persil Black Magic. I said no one. Για διαφορετικούς λόγους...
++
Notebook 4, W. Allen's "Match Point"
The man who said "I'd rather be lucky than good" saw deeply into life. People are afraid to face how great a part of life is dependent on luck. It's scary to think so much is out of one's control. There are moments in a match when the ball hits the top of the net, and for a split second, it can either go forward or fall back. With a little luck, it goes forward, and you win. Or maybe it doesn't, and you lose.

4 Δεκ 2008

++

Notebook 3, H.Hessen, "Der Steppenwolf"
(ο Χένρι και η Ερμίνα τρώνε στο εστιάτόριο)
Κοίταξε μικρέ μου, αυτό εδώ είναι ένα ποδαράκι πάπιας, κι όταν κανείς ξεριζώνει το αφράτο και ωραίο κρέας από το κόκαλο, τότε κάνει μια γιορτή. Και πρέπει κανείς να έχει τέτοια όρεξη, ένταση και ευγνωμοσύνη στην ψυχή του, όπως ακριβώς ένας ερωτευμένος που για πρώτη φορά βοηθάει το κορίτσι του να ξεντυθεί. Κατάλαβες; Όχι; Είσαι λοιπόν πρόβατο. Πρόσεξε: σου δίνω ένα κομματάκι από το ωραίο αυτό μπούτι, θα δεις. Έτσι, άνοιξε το στόμα σου! Ω, μα είσαι τέρας! Τώρα, ένας Θεός ξέρει, ποιους άλλους παρατηρεί και σκέφτεται, μήπως τον δουν να παίρνει από το δικό μου πιρούνι! Μη σκέφτεσαι άλλο, άσωτε υιέ, δε θα σε ντροπιάσω.
Αλλά αν χρειάζεσαι για την δική σου ευχαρίστηση την έγκριση των άλλων, τότε είσαι πραγματικά ένας φτωχός βλάκας.

3 Δεκ 2008

Οι ΖΕΝ

Μου έκαναν δώρο ψαράκια. Τέσσερα. Τα φωνάζω ομάδα ΖΕΝ γιατί είναι πολύ χαλαρωτικά! Κολυμπάνε πάαρα πολύ ήρεμα και για αρκετές στιγμές μένουν ακίνητα μές στο νερό! Είναι μικροσκοπικά, λευκά - περλέ και έχουν σπιρτόζικα μάτια, σαν της τσιπούρας. Το πιο στρογγυλωπό το ονόμασα Hiro Nakamura, για τα άλλα τρία δεν έχω βρει ακόμα όνομα . Ψάχνω...
++
Notebook 2, Οδ. Ελύτη, απόσπασμα από το Μονόγραμμα
Πουθενά δεν πάω, μ'ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ'ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ'ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς, μ'ακούς
Σ'άλλη γη, σ'άλλο αστέρι, μ'ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει αέρας
Που αγγίξαμε ο ίδιος , μ'ακούς
[...]
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Ειμ'εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ'ακούς
Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, μ'ακούς.

2 Δεκ 2008

Ένα δρόμο πιο πάνω

Σήμερα το πρωί το λεωφορείο δεν έστριψε από την Ν. Πλαστήρα. Είχα συνηθίσει κάθε πρωί να κάθομαι στην αριστερή πλευρά και να χαζεύω τη θάλασσα. Μπορούσα να δω τι καιρό κάνει στον Όλυμπο, αν η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή έβλεπα τα σπίτια στην Περαία και μετρούσα τις ψαρόβαρκες στη μαρίνα. Όχι πια. Σήμερα το πρωί το λεωφορείο έστριψε στην Κοραή. Ένα δρόμο πιο πάνω. Αρκετό για να μου περιορίσει τον ορίζοντα. Fuck! Μισώ να μου χαλάνε τη συνήθεια.
++
About my Moleskine
Εδώ και δυο-τρεις μέρες έχω μπει στη διαδικασία να μεταφέρω data από τα ημερολόγια-σημειωματάρια -σκόρπια φύλλα του 2008 στη νέα Moleskine που μου έκαναν δώρο. Πολύ υλικό, πάρα πολύ, ικανό να γεμίσει το "legendary notebook of VanGogh, Chatwin, Heminway and Picasso" πριν καν μπει η χρονιά. Γι αυτό αποφάσισα τις επόμενες μέρες που υπολείπονται μέχρι να μας αποχαιρετήσει το 2008 να μεταφέρω εδώ κάποια πραγματάκια που κατά καιρούς διάβασα -άκουσα -έγραψα και για κάποιους λόγους δεν θέλω να ξεχάσω. Κάποια είναι τόσο παλιά που έχουν υποστεί άπειρες μεταφορές από χρόνο σε χρόνο. Άλλα είναι πιο νέα, βγαλμένα από τον πιο ώριμο εαυτό μου. Τα αποσπάσματα θα επισημαίνονται με τη λεξούλα 'notebook', α/α και φυσικά την πηγή. Θα έρχονται στην οθόνη σου σε ημερήσια διάταξη, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε έμπνευση της ημέρας.
Notebook 1, G.G. Marquez
"Σε αγαπώ όχι γι αυτό που είσαι, αλλά γι αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι κοντά σου"

1 Δεκ 2008

The midnight meat train

Στο άκουσμα και μόνο του τίτλου έβαλα τα γέλια! Άκου... meat train... είδα όμως στους συντελεστές Clive Barker, είδα στους πρωταγωνιστές Vinnie Jones και πείστηκα να πατήσω το play. Προδιαθετημένη για πολύ γέλιο, το ξαναλέω!
Κι όμως! Είχε ενδιαφέρον! Σε έβαζε στη διαδικασία να προχωρήσεις την υπόθεση με το μυαλό σου λίγο παρακάτω, παρόλο που ήταν εύκολο να μαντέψεις τη συνέχεια. Επίσης, σε κρατούσε σε εγρήγορση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τραβήχτηκα ασυναίσθητα προς τα πίσω, νομίζοντας ότι θα λεκιαστώ από τα αίματα. Τόσο splatter όσο και ο τίτλος του!
Στο τέλος ... άσε δεν το λέω, να το δεις! Μετά το τέλος της ταινίας σκεφτόμουν ότι μάλλον δεν θα πάρω ποτέ ξανά το μετρό μόνη μου αργά τη νύχτα...