Σκεφτόμουν τις προάλλες πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κρύβει το ανθρώπινο μυαλό. Πόσες πράξεις γίνονται στα κρυφά, πόσα γεγονότα μένουν εκτός της αντίληψης μας.
Που ξέρετε δηλαδή εσείς τι κάνω εγώ τα βράδια (μπαα.. τετριμμένο), ποιος βγαίνει με ποια, τι έχει πει ο τάδε για τον δείνα, τι κρύβει το παρελθόν του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας και με τι ασχολείται ο απέναντι...
Τι με νοιάζει θα μου πεις, τι κουτσομπολίστικη διάθεση είναι αυτή ξαφνικά...
Εγώ όμως αναφέρομαι σε γεγονότα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με αφορούν. Ή που αφορούν τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Μου αρέσει να χαίρομαι με τη χαρά του άλλου και να λυπάμαι με τη λύπη του. Να γίνομαι 'συνεργός' στις πράξεις του, χωρίς να κρίνω ή να καταδικάζω και οπωσδήποτε χωρίς να μεταφέρω. Αρκεί να με αφήνει...
Σε όλους αυτούς που με εμπιστεύονται και με αφήνουν να μπω στο μυαλό τους στέλνω την αγάπη μου, γιατί είναι αυτοί που με κάνουν να νοιώθω σημαντική. Στους υπόλοιπους απλά δηλώνω πως 'ότι δεν ξέρω... δεν με νοιάζει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου