20 Ιουν 2008

Life is Live (1)


Δεν ξέρω για τη συναυλία αυτή καθ' εαυτή.

Η θέα πίσω από το stage ήταν εκπληκτική. Το αεράκι που φυσούσε στα πάνω διαζώματα ευεργετικό. Παγωμένη μπυρίτσα, φοιτηταριό (πως είμασταν και πως γίναμε!), κρητικές μαντινάδες που -τ'ομολογώ- μου αρέσουν πολύ και δυό σπασμένες χορδές.

Κάποια στιγμή, γύρω στις 23.30, ξεπρόβαλε η πανσέλοινος από πίσω, "για αντιπερισπασμό" βιάστηκα να σκεφτώ, "για να τραβήξει τα βλέμματα". Γρήγορα όμως κατάλαβα: ήρθε κι αυτή για να γίνει θεατής...

Τα σέβη μας κύριε Μάλαμα!

"Μάθε τη γλώσσα της σιωπής
κι ύστερα έλα να μου πεις
πως κλίνεται το "Σ'αγαπώ"
πως βγάζει η έρημος καρπό"

αν και το τελευταίο, να σου πω την αλήθεια Σωκράτη μου, δεν με πολυνοιάζει...

17 Ιουν 2008

Το γεφυράκι

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση ενός ακόμα βιβλίου και παραθέτω την παράγραφο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση μέσα από τις 433 σέλίδες. Όταν πρωτοδιάβασα το συγκεκριμένο απόσπασμα ένοιωσα ότι απευθύνεται σε μένα... σαν κάποιος να μου λέει αυτά τα λόγια κοιτώντας με στα μάτια...

"Yπήρχε μια εποχή στη ζωή μας που ήμαστε τόσο κοντά, ώστε τίποτα δεν έμοιαζε να εμποδίζει τη φιλία και την αδελφοσύνη μας, και μόνο ένα μικρό γεφυράκι μας χώριζε. Την ώρα που ετοιμαζόσουνα να το πατήσεις, εγώ σε ρώτησα: "θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να 'ρθεις σε μένα;" - Αμέσως εσύ σταμάτησες να το θέλεις. Κι όταν σε ξαναρώτησα έμεινες σιωπηλός. Από τότε βουνά και χείμαρροι και όλα όσα χωρίζουν κι αποξενώνουν ορθώθηκαν ανάμεσα μας, κι ακόμα κι αν θέλαμε να συναντηθούμε, δεν μπορούσαμε. Αλλά όταν τώρα θυμάσε εκείνο το μικρό γεφυράκι, χάνεις τα λόγια σου, ξεσπάς σε λυγμούς και απορείς."

Και αναρωτιέμαι... μήπως είμαι έτοιμη να κάνω δεύτερη φορά το ίδιο λάθος;

10 Ιουν 2008

Συνειρμοί...

... με αφορμή το σημερινό αγώνα της Εθνικής μας, τη μεθαυριανή συναυλία του Διονύση και το γεγονός ότι τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου είναι ... μουσική!

"Τότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ!
...
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς".

...θα επανέλθω στο κεφάλαιο "Εθνική" ... στις 30 του μηνός...

6 Ιουν 2008

Ζωγραφιά

20.35 ATH-SKG

Είχα την τύχη και την ευχαρίστηση να πετάξω την αγαπημένη μου ώρα της ημέρας: σούρουπο. Δεν ήταν σαν τις άλλες φορές... στο νεφελώδη ουρανό το μπλε μπερδεύτηκε γλυκά με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, και γέμισαν τα σύννεφα με ροζ και μωβ αντανακλάσεις. Ο ήλιος ήταν πάντα εκεί, ένα συνεχόμενο ηλιοβασίλεμα καρφωμένο στην άκρη του ορίζοντα, προς δική μου ευχαρίστηση. Τι κι αν από κάτω η γη έφευγε με ταχύτητα μιλίων; Χαλκίδα, Εύβοια, Πήλιο, Κατερίνη όλα περνούσαν κι έφευγαν, μα το ηλιοβασίλεμα εκεί.

Και όταν αργότερα το αεροπλάνο πέρασε το μεταίχμιο του ουρανού, το σύνεφο αποκάλυψε αυτό που μάλλον έχουν στο μυαλό τους όσοι μιλούν για "όμορφη Θεσσαλονίκη". Η μέρα σταδιακά έδωσε τη θέση της στη νύχτα, τα φώτα άναψαν, οι φωτεινοί δρόμοι σχημάτισαν λαβύρινθους και μέσα κίνηση. Είδα τους δρόμους που κινούμαι καθημερινά. Είδα το Θερμαϊκό όπως τον περιγράφουν τα φώτα της παραλίας και τα φορτηγά πλοία απέναντι. Είδα το μέρος που δουλεύω. Είδα και το σπίτι μου... μια ζωγραφιά!


Και ξαφνικά ένιωσα πολύ καλά! 'Ημουν εκτός, ήμουν μακριά και ήμουν ψηλά! Πολύ ψηλά για να ακούσω, πολύ ψηλά για να μυρίσω και ευτυχώς πολύ ψηλά για να παρασυρθώ. Άρχισα να σιγομουρμουρίζω ένα τραγούδι που μ'αρέσει, ένα τραγούδι που μου θυμίζει θάλασσα... στο εξής θα μου θυμίζει και αέρα! Πολύ σύντομα, πριν ακόμα φτάσω στο ρεφραίν προσγειωθήκαμε...

Το τελευταίο που θυμάμαι, πριν πάρω την πρώτη βαθιά ανάσα "Θεσσαλονίκης" στα σκαλιά του αεροπλάνου, είναι ο ήρωας ενός παλιού αγαπημένου video-clip. Ο συγκεκριμένος κύριος για χάρη της καλής του βγήκε από το χαρτί και από ήρωας comix τα κατάφερε και έγινε άνθρωπος.

Εγώ άραγε πως από άνθρωπος - με τα πάθη και τα λάθη μου - πως μπορώ να μπω στη ζωγραφιά;